XLIV ANDROMEDA Nec mora, virgineae Pallas velamina fronti huc varias species, quotquot mare celat in undis, virtus ingeniumque tibi regale, Deumque contingat sermone frui, sit cernere coram impavidae Superisque pari: tu legibus aequis teque domumque tuam populumque intacta gubernes, divinae stirpis genetrix, dum nobile fias sidus in arce poli, spes et fiducia nautis. XLV FAREWELL But when the sun next brake from underground, Past like a shadow thro' the field, that shone 66 Farewell, sweet sister," parted all in tears. Tennyson. XLVI A SONG Oh, earlier shall the rosebuds blow, Oh, true shall boyish laughter ring, And merrier shall the maiden sing: And I not there, and I not there. Like lightning in the summer night And oh! the flash of their delight In deeper dream, with wider range, Those eyes shall shine, but not on mine: XLV HAVE ATQUE VALE Posterus Eois cum sol caput extulit oris, lugubre par fratrum demissis frontibus ibant, dum tardum comitantur iter, tristemque feretri umbram per campos aestivo sole nitentes, fluminis ad ripam qua lentis innatat undis pullatas obducta trabes velamine linter. adsidet hic captus lingua, qui fida satelles servitia a puero, nunc aevo grandis, obibat, nictantes oculos contortus et ora dolore. nec mora, sublatum curru lectoque repostum virgineum fratres sternunt in lintre cadaver: lilia dant dextrae, et supra caput incluta notae picta ipsius acu suspendunt tegmina parmae : oscula dant fronti tacitae; et "dulcissima longum ' non semel "o germana, vale" suprema gementes, sic demum offusi discedunt fletibus ora. H. K. XLVI τὸ γλυκύπικρον Laeta cano lacrimans: maturius explicabit olim rosas novum ver aureique menses; rarior et parvos tanget dolor, ac minore flentes, nobis sepultis, imbre dedolebunt. tum pueri in ludis sincerius aere cymbalorum voces sonabunt, et puella carmen, tempore iam facili, festivius aemulata fratrem me, me remoto fundet, heu remoto! noctis ut aestivae vaga fulgura, praepes emicabit gentis beatae risus huc et illuc ; at mihi gaudentes animas, face mutua coruscas, videre non dant Fata, non licebit. alti nescio quid speculantia lumina expedito visu nitebunt illa, caeca nostris ; quidquid saecla novent, ea sors ea meta mortuorumst, contingat ut nil, nil iuvet quietos. XLVII Fair ship, that from the Italian shore With my lost Arthur's loved remains, So draw him home to those that mourn Ruffle thy mirror'd mast, and lead All night no ruder air perplex Thy sliding keel, till Phosphor, bright Sphere all your lights around, above; Sleep, gentle heavens, before the prow; My Arthur, whom I shall not see Tennyson. XLVIII The beasts in field are glad, and have not wit To know why leapt their hearts when springtime shone. Man looks at his own bliss, considers it, Weighs it with curious fingers; and 'tis gone. W. Watson. XLVII DUC AGE, DUC AD NOS O missa portu navis ab Italo in patriam cineres reducas, sollicitet graviore flatu, rore trabes madidae coruscent. tempora quot viduo supersunt, Metelle, nunquam te redeuntibus annis videbo, quem tamen ardeo gemellus ut fratrem gemellum ut puerum genetrix peremptum. B. D. XLVIII Gaudent ignorantque, carent quia pectora sensu, cur adeo exsultent, vere nitente, ferae. laetitiam dum spectat homo, interiusque revolvit, et digitis, quo sit pondere, temptat―abit. |