CXXIV τέως δὲ κούφοις πνεύμασιν βόσκου νέαν ψυχὴν ἀτάλλων, μητρὶ τῇδε χαρμονήν. Suspiciens fagi contento lumine frondes aestiva reficit membra natator aqua; quam facili motu lucentes porrigit artus, dumque coruscantem discutit ore comam, murmurat haec secum, fallentia nubila visum increpitans-a! quam dulce volare foret! aspernare senem, si vis: audacia ride verba-leves levibus risibus adde iocos. dum ventura videns clamo, “mihi crede, volabis"; sit soror; integrum pectus amore vacat. qui matrem deceant lapides, quae serta capillos cingant artificum fraude polita, rogas. tardius accedant lentis ingressibus horae ; sub fago gelida sit tibi longa quies. ingenium pennas et amor dabit; at breve mecum, me duce securum tende parumper iter. fac pateant dulci mentis secreta loquella, pelle vagas pecudes, lilia frange manu. sucus ubi sistet, fient ubi germina flores, fructum alii carpent:—a! miser occidero. E. D. S. CXXV GRATA SUPERVENIET QUAE NON Non vana tellus semina condidit! non tenuis caput herba tollat; CXXVI A BALLAD OF DREAMLAND I hid my heart in a nest of roses, Why should it sleep not? Why should it stir? Lie still, I said, for the wind's wing closes And mild leaves muffle the keen sun's dart ; Lie still, for the wind on the warm sea dozes, And the wind is unquieter yet than thou art. Does a thought in thee still as a thorn's wound smart? Does the fang still fret thee of hope deferr'd? What bids the lids of thy sleep depart? Only the song of a secret bird. The green land's name that a charm encloses, It never was sold in the merchant's mart. Envoi In the world of dreams I have chosen my part, Only the song of a secret bird. Swinburne CXXVI PERVIGILIUM SOMNIORUM Cor latet mi; quis latebris? in rosarum nidulo devio latet, vias qui solis ultra delitet. in cubili molliore candida et molli nive cor quiesce! ventus alas ecce componit suas, et sagittas solis acres arcet umbra frondium. cor quiesce! nam quiescit aequore aestivo super te, meum cor, inquieto ventus inquietior, aibam; an est quod usque sentis, vulnus ut sentis, malum ? mordet importunus usque dens inexpletae spei ? quis iubet quietem ocellos ut resignans avolet ? vox iubet, vias latentis vox avis per avias. terra mira, quae magi vim passa quandam est carminis, delitet; geographorum charta nomen haud refert. dulcia arbustis videre poma ibi est crescentia, dulcia in foro sed illa poma venum non eunt; somnia errant, non chelidon, prata per sublustria ; arborum modis soporis mussitant cacumina; non sonu rauco cietur cerva silvestris canum; vox ciet, vias latentis vox avis per avias. certum ibi est in somniorum deviis mihi locis paululum dormire, qua iam nec sonent per somnia vera amoris verba veri, falsa verba nec vagi, sola sed vias latentis vox avis per avias. CXXVII FROM 'THE RUBÂIYÂT OF OMAR KHAYYÂM’ But lately, by the Tavern Door agape, The Grape that can with Logic absolute The mighty Mahmúd, Allah-breathing Lord, Of Fears and Sorrows that infest the Soul Why, be this Juice the growth of God, who dare A Blessing, we should use it, should we not? I must abjure the Balm of Life, I must, Or lured with Hope of some Diviner Drink, Oh threats of Hell and Hopes of Paradise! One thing is certain and the rest is Lies; Strange, is it not? that of the myriads who CXXVII Νῦν μὲν πίνοντες τερπώμεθα καλὰ λέγοντες· Limina mi nuper stanti ad reserata tabernae agmina doctorum decies septena virorum inter se certant; dixerit uva, silent; plumbea materies, hominum genus unde creatum est, aurea contactu, nec mora, vitis erit. consulit haec nobis vates verissima, magni quae mentem inspirat laetitiamque dei, terroresque animi dubios curasque malignas fulmineo victrix hinc procul ense fugat. si deus ipse dedit, quis curvae vimina vitis audeat imprudens insimulare doli? si bona sunt, utenda negas? sin tristia, tales dic mihi quem laqueos apposuisse putem ? quid? poenas, quarum auctor abest mihi certus, inanes praemetuens, laeta vite carere velim ? divinive magis potus spe captus habendi, ipse calix olim quum modo pulvis ero? Tartareasque minas, sperataque gaudia caeli non moror; hoc certum est, haec mea vita fugit. caetera falsa ferunt; alios non noverit ortus qui semel expansa flos tibi fronde perit. hoc fueris mirata, hominum tot milia mortis |