(2) Blinded with mist of the watery ages, How the great deep, after tempest abated, Down underneath, in the pause of the story, Sware a great oath by the mighty Earth-shaker, So sware the God, and the oath was recordedStraightway the earth rose in wavelets around, Took and transfigured the maiden, and corded Both her slight feet in a stem to the ground. Branches began where the shoulders had rounded, Leafy knots budded from bosom and brow, And in his triumph the victor confounded Clasped at a woman and kissed but a bough, (2) Tritonum in medio sedet antiquissima proles, lumina quis nebulae, saeclaque multa premunt. fortunasque graves mille et miracula ponti ad citharam caeci concinuere senes: mellitum Siculis surgens ut murmur ab oris Orphea temptarit magnanimosque duces: Neptunique tridens quassis quo numine terris Cycladas in glauca disposuisset aqua. candentem ut formam, cessavit ubi ira procellae, ad virides ingens egerit unda domos. an suprema poli liquit terraeve recessus ? divina unde fugam ceperit, ora silent. multos illa dies nitido se carcere ponti, oceani suboles deliciaeque, tenet. dein nebulae similis, cui sol ac spuma parentes, ad caelum ridens exsilit alma Venus. sic memorant: subito media inter carmina divom lamentum attonitae virginis antra sonant. Peneusque pater vitrei laquearia tecti exsuperans canum sustulit ipse caput. respicit incensum trepidanti in virgine Phoebum, nec miserans inopi ferre recusat opem. testor, ait, dominum terrae pelagique potentem; oceano genitam proteget oceanus. audiit Omnipotens nulli revocabile votum surgit in undantes proxima terra sinus; nec mora, corripuit mutata fronte puellam, et gracilem in truncum nectit utrumque pedem. ex umeris teretes coeperunt surgere rami; arboreaeque micant fronte sinuque comae. at deus in medio victor victusque triumpho oscula dat nymphae; quod capit, arbor erat. Where in the meadow was Daphne, the maiden, Lord Bowen. CXXI LACRIMAE MUSARUM The seasons change, the winds they shift and veer; The grass of yesteryear Is dead; the birds depart, the groves decay: Song passes not away. Captains and conquerors leave a little dust, And kings a dubious legend of their reign; The swords of Caesars, they are less than rust: Dead is Augustus, Maro is alive; And thou, the Mantuan of our age and clime, And rich with sweets from every Muse's hive; W. Watson. luserat in pratis Daphne; nunc arboris instar non alio solem nomine versa petit. stipite fixa suo foliorum sustinet umbram, custodesque deos in pia vota vocat. nec minus insani miserescere femina temptat cortice sub duro dissimulata proci. concita tum Zephyris—aegri solamen amoris— bracchia dat calido, laurea diva, deo. M. 7. R. CXXI LACRIMAE MUSARUM Fert natura vices: venti vaga flectit aura cursum ; iam gramen anni marcidum peracti. discedunt volucres, longo nemus exolescit aevo, ruitque moles dissoluta regni. depereunt gentes et pulvere dissipantur urbes, divina sed vis carminis manebit. in cineres belli victor venit, et duces superbi: fiunt potentes fabulae tyranni. robigo gladios domat improba Caesarum minaces; vates perenni floret usque fama. mortuus Augustus, vivit Maro; tuque, qui redonas caelo Maronem saeculoque nostro, alter Vergilius, poteris genus et sacrare linguam, mellita verba traditurus aevo, quae servant numeri terrestribus altiora damnis, favis frequentes et beant Camenae. hinc arcana diem superantia gentiumque fines lyra sonabis auribus serenis; non vanas laudes sectabere nec leves tumultus procul quietis sedibus repostus, annos degeneres eheu nimis asperumque vulgus flore absolutae qui foves loquellae. CXXII DEMETER AND PERSEPHONE Faint as a climate-changing bird that flies Queen of the dead no more-my child! Thine eyes Child, those imperial, disimpassion'd, eyes |