VATUM PRINCIPI

BEN. JONSONO

SACRUM.

Poëtarum Maxime!

Sive tu mortem, sive ecstasin passus, Jaces verendum et plus quam hominis funus. Sic post receptam sacri furoris gloriam, Cum exhaustum jam numen decorit emerita vates Jugique fluxu non reditura se prodegit anima, Jacuit Sibyllæ cadaver,

Vel trepidis adhuc cultoribus consulendum. Nulli se longius indulsit Deus, nulli ægrius valedixit ; Pares testatus flammas, Dum exul, ac dum incola.

Annorumque jam ingruente vespere,

Pectus tuum, tanquam poeseos horizonta,
Non sine rubore suo reliquit :

Vatibus nonnullis ingentia prodere; nec scire datur:
Magnum aliis mysterium, majus sibi,

Ferarum ritu vaticinantium

Inclusum jactant numen quod nesciunt,

Et instinctu sapiunt non intellecto.
Quibus dum ingenium facit audacia, prodest
ignorare.

Tibi primo contigit furore frui proprio,
Et numen regere tuum.

Dum pari luctà afflatibus indicium commisisti,

Bis entheatus:

Aliasque musis mutas addidisti, artes et scientias,

Tui plenus poeta.

Qui furorem insaniæ eximens
Docuisti, et sobrie Aonios latices hauriri.
Primus omnium,

Qui effrænem caloris luxuriem frugi consilio castigaveris,

Ut tandem ingenium sine veniâ placiturum
Possideret Britannia,
Miraretur orbis,

Nihilque inveniret scriptis tuis donandum, præter famam.

Quòd prologi igitur

Velut magnatum propylæa domini titulos proferunt, Perpetuumque celebratur argumentum, ipse author, Non arrogantis hoc est, sed judicantis, Aut vaticinantis,

Virtutis enim illud et vatis est, sibi placere. Proinde non invidiâ tantum nostrâ, sed laude tuâ Magnum te prodire jusserunt fata.

Qui integrum nobis poetam solus exhibuisti,
Unusque omnes exprimens.

Cum frondes alii laureas decerpunt, tu totum nemus vindicas,

Nec adulator laudas, nec invidus perstringis :
Utrumque exosus,

Vel sacrificio tuo mella, vel medicinæ acetum immiscere.
Nec intenso nimis spiritu avenam dirupisti,
Nec exili nimis tubam emaculasti;
Servatis utrinque legibus, lex ipse factus.
Unâ obsequii religione imperium nactus es:
Rerum servus, non temporum.
Ita omnium musarum amasius,
Omnibus perpetuum certamen astas.
Sit Homeri gloria

Urbes de se certantes habere, de te disputant musæ,
Qui seu cothurno niteris, inter poetas tonans pater,
Sive soccum pede comples rotundo,

Et epigrammata dictas agenda,

Facetiasque manibus exprimendas,

Adoranda posteris ducis vestigia, et nobis unus es theatrum metari.

Non arena spectacula scena exhibuit tua, Nec poemata, sed poesin ipsam parturiit, Populoque mentes, et leges ministravit, Quibus te damnare possent, si tu poteras peccare. Sic et oculos spectanti præstas, et spectacula; Scenamque condis quæ legimagis gestiat quam spectari. Non histrioni suum delitura ingenium,

Alii, queis nullus Apollo, sed Mercurius numen, Quibus afflatus præstant vinum et amasia, Truduntque in scenam vitia, morbo poeta. Quibus musa pagis primisque plaustris apta, Præmoriturum vati carmen,

Non edunt, sed abortiunt;

Cui ipsum etiam prælum conditorium est, Nováque lucina fraude in tenebras emittuntur authores,

Dum poemata sic ut diaria,

Suo tantum anno et regioni effingunt,
Sic quoque Plauti moderni sales,

Ipsi tantum Plauto σύγχρονοι :
Et vernaculæ nimium Aristophanis facetiæ
Non extra suum theatrum plausus invenerunt:
Tu interim

Sæculi spiras quoque post futuri genium.
Idemque tuum et orbis theatrum est.
Dum immensum, cumque lectore crescens carmen,
Et perenne uno fundis poema verbo,
Tuas tibi gratulamur fælices moras!

Quanquam quid moras reprehendimus, quas nostri fecit reverentia?

Æternum scribi debuit quicquid æternum legi.
Poteras tu solus

Stylo sceptris majore orbem moderari.

Roma Britannos subjugavit gladius,
Romam Britannis calamus tuus,
Quam sic vinci gestientem,

Cothurno Angliaco sublimiorem quam suis collibus

cernimus.

Demum quod majus est, ætatem nobis nostram subjicis;

Oraculique vicarius,

Quod jussit Deus, fides præstat sacerdos,
Homines seipsos noscere instituens.
Lingua nostra

Tibi collactanca tecum crevit,
Vocesque patrias, et tuas simùl formasti.
Nec indigenam amplius, sed JONSONI jactamus fa-
cundiam,

Ut inde semper tibi contingat tuâ linguâ celebrari;
Qui et Romam

Disertiores docuisti voces.
Mancipiali denuò iocomate superbientem,
Græciamque etiam

Orbis magistram excoluisti,

Nunc aliá quàm Attica Minerva eloquentem.
Te solo dives poteras aliorum ingenia contemnere,
Et vel sine illis evasisses ingenii compendium:
Sed ut ille pictor,

Mundo daturus par idea exemplar,
Quas hinc et inde pulchritudines
Sparserat natura,
Collegit artifex :

Formæque rivulos palantes in unum cogens oceanum,
Inde exire jussit alteram sine nævo Venerem.
Ita tibi parem machinam molito,
In hoc etiam ut pictura erat poesis:

Alii inde authores materies ingenio tuo accedunt,
Tu illis ars, et lima adderis.

Et si poetæ audient illi, tu ipsa poesis ;
Authorum non alius calamus, sed author.

Scriptores diu sollicitos teipso tandem docens, Quem debcat genium habere victurus liber. Qui præcesserunt, quotquot erant, viarum tantùm judices fuerunt:

Tu solùm Columna.

Quæ prodest aliis virtus, obstat domino.
Et qui cæteros emendatiùs transcripseras,
Ipse transcribi nescis.

Par prioribus congressus, futuris impar,
Scene Perpetuus Dictator.

ROB. WARING."

EPITAPHIUM

IN BEN. JONSON.

Adsta, hospes! pretium moræ est, sub isto
Quid sit, discere, conditum sepulchro.
Socci delicia; decus cothurni;
Scena pompa; cor et caput theatri;
Linguarum sacer helluo; perennis
Defluxus venerum; scatebra salsi
Currens lene joci, sed innocentis;
Artis perspicuum jubar; coruscum

Robert Waring, the son of Edward Waring of Lea in Staffordshire, and of Oldbury in Shropshire, was born in Staffordshire in 1613, was elected into Christ Church Oxford from Westminster school, and took the degree of master of arts. In 1647 he was chosen proctor and historical professor: but, following the loyal example of his companions in taking up arms for the King, he was ejected by the Parliamentary visitors. He then travelled into France with sir William Whitmore, "a great pation of distressed cavaliers,"-but returning to England, he contracted an inveterate disorder which terminated his existence in 1658. GILCHRIST.